บทที่ 475

ดังนั้นเมื่อถูกม่อไป๋พูดแบบนี้ เสิ่นอวิ๋นอู้ก็ลองนึกย้อนกลับไปอย่างจริงจัง แล้วก็พบว่าตัวเองกินน้อยเกินไปจริงๆ

ยาที่เขาให้เธอกินก็ดูมีเหตุมีผล

แต่เสิ่นอวิ๋นอู้มองเม็ดยาบนฝ่ามือของเขา สุดท้ายก็ส่ายหน้าปฏิเสธ

“ฉันไม่อยากกิน”

“อวิ๋นอู้ เชื่อฟังหน่อยได้ไหม?” น้ำเสียงของม่อไป๋ฟังดูจนใจเล็กน้อย เขาถอนหายใ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ